Jij was altijd dat blije, sportieve, positieve mens dat alles kon hebben, alle problemen kon tackelen. Waar iedereen altijd op kon bouwen. Maar eigenlijk voelt jouw leven als een ongezonde achtbaan; jij zit in het karretje, je raast in het rond en je kunt niet anders doen dan je goed vasthouden. Na drie rondjes over de kop, hoop je dat het snel voorbij zal zijn, maar het einde komt maar niet in zicht.

Je hebt heel lang voor alles en iedereen gezorgd, je kinderen zijn inmiddels jongvolwassen en nu beginnen de vage klachten, die je eerst nog wel kon negeren, steeds vaker opspelen en beginnen je te hinderen in je dagelijkse leven. Je hoofd wil van alles, maar je lijf werkt niet (meer) mee. Je probeert het nog wel, maar eigenlijk herken je jezelf niet meer:

• Steeds vaker heb je hoofdpijn en wil dat piekerende hoofd niet meer uit. Al die dingen die je nog moet regelen, zou het allemaal wel goed gaan en goed komen?!
• Je spieren voelen stijf en gespannen. Het is maar goed dat er niemand ’s morgens meekijkt als je uit bed stapt, die eerste paar minuten lijk je wel een bejaarde.
• Die zere, opgeblazen buik na het eten zorgt er nu alweer voor dat je je sportavond moet afzeggen. Waar je eigenlijk van baalt, want je weet hoe gezond bewegen is en hoe fijn je lijf voelt als je gesport hebt.
• Een “to-do” lijst waar je ‘u’ tegen zegt, en die lijkt steeds langer te worden i.p.v. korter. Het irriteert en de boze woorden vliegen zomaar uit je mond, nog voordat je er erg in hebt.
• Ze vragen aan je of het wel goed met je gaat, of je je wel goed voelt. Je omgeving lijkt ook wel in de gaten te krijgen dat je minder lekker in je vel zit.
• Je emoties gaan alle kanten op, al die prikkels op een dag, het wordt je soms gewoon écht teveel; van rollende tranen (waarom weet je eigenlijk ook niet) tot snaaibuien waarbij de repen chocola of pakken koek zomaar op zijn (oeps! En dan moet je eigenlijk weer meer sporten om het te compenseren, maar die sportavond heb je van de week net afgezegd…)

Je wilt niet zeuren, je wilt niet klagen, maar ergens voel je dat het niet klopt. Dat er iets niet goed gaat. Je vraagt je af of je klachten ernstig genoeg zijn om naar de huisarts te gaan? En wat moet je dan uitleggen, in 10 minuten tijd? Hoogstwaarschijnlijk wordt er toch gezegd dat je het wat rustiger aan moet doen, of dat je het nog een paar weekjes moet aankijken. Dat geintje ken je inmiddels al.

Je hebt geen tijd om ziek te zijn en wil dat ook helemaal niet zijn, dat is niks voor jou. Maar als je nu doorgaat dan trekt jouw lijf uiteindelijk vanzelf aan de rem. Dan kan je straks nog veel minder; minder bewegen of zelfs helemaal niet meer sporten. Voor je het weet zit je 10 kilo zwaarder op de bank, elke avond te Netflixen. Klagend over de pijn in je lijf en dat niks gaat, dat je niks kan.

Diep van binnen weet je dat het tijd wordt om jouw klachten serieus te nemen, om ernaar te gaan luisteren en om er wat mee te doen!

Je bent namelijk een vechter en geen opgever!